

- W wymaganiach oceny wstępnej zostało zawarte stwierdzenie, iż "Komisja Akredytacyjna przyjmuje, że uczelnia spełnia wszystkie wymogi prawne konieczne do prowadzenia kierunku studiów podlegającego akredytacji", zatem uznaje się, iż uczelnia dopuszczona
do postępowania akredytacyjnego wypełniła ten warunek. W związku z tym standardy i kryteria akredytacji nie powielają wymogów regulacji ustawowych, rozporządzeń MENiS i postanowień Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego dotyczących czasu trwania studiów, liczby godzin zajęć potrzebnych do wydania dyplomu, liczebności kadry nauczającej i innych, chyba że standard określa liczbowo wymagania wyższe niż te, które wynikają z przepisów prawa.
- Standardy mają służyć ocenie kierunku studiów we wszystkich formach jego realizacji. Ocena dotyczy studiów akademickich kończących się dyplomem licencjata i magistra i/lub studiów zawodowych kończących się dyplomem licencjata, prowadzonych w trybie stacjonarnym i niestacjonarnym. Specyficzne wymagania dotyczące studiów licencjackich, studiów uzupełniających magisterskich oraz studiów realizowanych w trybie niestacjonarnym są włączone do zestawu standardów.
- Standardy w żadnej mierze nie kopiują "Standardów kształcenia" MENiS dla kierunków studiów ani nie zmierzają do ujednolicenia celów, programów i metod kształcenia. Podstawowym założeniem akredytacji jest poszanowanie swobód akademickich, polegających
m.in. na samodzielnym projektowaniu oraz realizacji programów kształcenia przez uczelnię i jej jednostki, zgodnie z przyjętą przez nią misją. Ocena jakości kształcenia będzie się opierać na dokonanej przez jednostkę prowadzącą kierunek studiów własnej
analizie programu i procesów kształcenia, ich kontekstu, przebiegu i rezultatów oraz uzupełniającej i pogłębiającej ją ocenie Zespołów Oceniających. Standardy i kryteria mają na celu skierowanie ocen na te elementy kształcenia, które są najważniejsze dla jakości.
- Standardy i kryteria zawierają także elementy oceny instytucjonalnej, a więc oceny jednostki prowadzącej kierunek studiów. W procedurach akredytacyjnych stosowanych na świecie oceny programów i oceny instytucji są zazwyczaj rozdzielane. Polskie rozwiązania prawne czynią z kierunku studiów podstawową jednostkę procesu dydaktycznego (co wskazywałoby na konieczność przyjęcia w ocenie orientacji programowej), a zarazem nakładają nań wymagania jakościowe właściwe także dla ujęcia instytucjonalnego
(np. warunki zatrudnienia i liczebność kadry nauczającej). To ujęcie zostało powtórzone w niniejszych standardach, choć elementy instytucjonalne starano się zredukować do minimum gwarantującego ocenę zaplecza niezbędnego dla prowadzenia kierunku studiów.
- Akredytacja ma dwa podstawowe cele: potwierdzenie spełnienia progowych kryteriów jakości kształcenia oraz przeprowadzenie oceny, której wyniki będą służyły poprawie jakości. Standardy zostały tak skonstruowane, aby odpowiadać tym dwóm celom. Niektóre kryteria zawierają wyraźnie sformułowane wskaźniki progowe, w innych ocena koncentruje się na procesach, które służą poprawie jakości, zaś uzasadnienie ich skuteczności jest zadaniem dla zespołów dokonujących samooceny i przeprowadzających wizytację. Wskazówki dotyczące interpretacji kryteriów są podane w Przewodniku Samooceny.
- Przyjęty w niniejszych standardach tryb podejmowania decyzji przez Zespół Oceniający, wykorzystujący trzystopniową skalę oceny, pozwala na zróżnicowanie ocen w stosunku do kierunków, które uzyskały akredytację. Komisja Akredytacyjna przewiduje, że w przyszłości, w miarę zdobywania doświadczenia i gromadzenia informacji o jakości kształcenia, to zróżnicowanie będzie mogło być wykorzystane do zróżnicowania wydawanych certyfikatów akredytacyjnych.